De mens wordt vergeleken met Licht

De mens wordt vergeleken met het licht: zijn ziel de gloed, zijn geest de vlam, en zijn lichaam het einde van de vlam. De hitte die komt van het licht is de sfeer van een mens. De rook die opstijgt uit het licht hoort eigenlijk niet bij het licht, die hoort bij de brandstof. Zoals onwetendheid hinderlijk is bij een mens, zo stoort ook de rook die opstijgt uit het licht.

Zoals lichten verschillen in hun graad van helderheid is dat ook zo met verschillende zielen. Het wezen van ieder mens echter is hetzelfde: het is licht. We lezen in oude geschriften dat de engelen gemaakt waren van vuur. Het is geen vuur waarvan ze gemaakt waren, het is licht. Maar als we de vraag stellen: werden de engelen van licht gemaakt en niemand anders? Dan zal het antwoord zijn dat allen, elk en iedereen, geschapen werd uit licht.

Het verschil tussen onze ziel en ons lichaam, dat we soms net zo groot achten als tussen aarde en hemel, is niet zo groot. Ziel en lichaam zijn één licht, en daarom geeft het uitwendige deel van een mens uitdrukking aan zijn innerlijke wezen, en het innerlijke wezen van een mens is ook op vele manieren afhankelijk van zijn uiterlijke wezen. “Innerlijk en uiterlijk deel van het wezen van de mens” is een term die gebruikt wordt voor ons gemak; in werkelijkheid is er maar één wezen, er is één licht. Als een mens magnetisme mist, als hij enthousiasme en moed mist, als hij de kracht mist om iets te bereiken, komt dat allemaal door het gebrek aan die uitstraling die hoort bij zijn wezen. De gezondheid van het lichaam, het evenwicht van de geest, de zuiverheid van de ziel hangen allemaal af van de uitstraling van het wezen van de mens. Gezondheid van het lichaam is daarom geestelijk, mentaal evenwicht is geestelijk, en ook de zuiverheid van de ziel is dat. Een goede atmosfeer is een teken van spiritualiteit; de kracht van het woord, moed zonder vrees, onbevreesdheid, zelfvertrouwen zijn ook tekenen van spiritualiteit; het vermogen iets te bereiken en de kracht om het hele leven lang door te worstelen – het zijn allemaal tekenen van spiritualiteit.

Het doel van het leven van een individu is om het licht in hem, dat zijn ware wezen is, te vervolmaken. Wat ook de kwaliteiten van iemand mogen zijn, wat ook zijn bezittingen, positie en rang mogen zijn, als het licht in hem niet schittert, kan hij het doel van zijn leven niet vervullen. In de Bijbel, in de gelijkenis van de tien wijze en tien dwaze maagden, wordt hetzelfde denkbeeld uitgelegd. De dwaze maagden hielden geen olie in hun lamp, de wijze hielden die wel. De wijze maagden beantwoorden daarom aan het doel op de beloofde dag en de dwaze maagden hadden spijt. Tien betekent één, nul betekent niets; een wijze ziel en een dwaze ziel. De wijze ziel verzamelde al het materiaal om haar licht meer te laten schitteren op die dag die de dag van de belofte was. De dwaze ziel verspeelde het, ze merkten dat het er niet was op de tijd dat het nodig was.

Als we denken aan ons leven in de wereld, in onze materiële strijd, in onze spirituele worsteling – wat hebben we nodig? We hebben dat licht nodig waarvan de vonk in ons is , dat ons wezen is. Iedere keer wanneer we dat niet hebben, wanneer we het missen, veroorzaakt dat bij ons alle mislukking en narigheid in het leven, omdat onze gezondheid, ons evenwicht en de helderheid van onze visie allemaal afhangen van het licht dat binnenin is.

Zoals ieder licht brandstof nodig heeft, zo heeft het licht dat het onze is, dat onszelf is, ook brandstof nodig. De brandstof voor het fysieke deel van ons leven is wat we voedsel noemen, maar voor het mentale leven is intellectueel voedsel nodig. Als het lichaam wordt gevoed en de geest niet, dan wordt natuurlijk dat licht minder. Het voedsel voor de ziel is het goddelijke ideaal dat zowel liefde als licht is. Als de ziel dat voedsel, wat noodzakelijk voor haar is, niet ontvangt, dan verkommert de ziel. Het lichaam mag dan gevoed worden, maar dat is niet voldoende. Dat is waarom we voor onze fysieke ogen vele uitgehongerde zielen zien, maar als we met spirituele ogen zagen zouden we nog meer hongersnood bij de mensheid zien.

Wat leren we bij het soefisme? We leren bij het soefisme die mystiek die ons voorhoudt hoe we de brandstof moeten verzamelen die noodzakelijk is niet alleen voor het lichaam, maar voor onze geest en onze ziel. Het doel dat wordt bereikt door de soefi door concentratie, door meditatie, door alle andere manieren van contemplatieve oefeningen, is dat doel, dat het verlangen is van iedere ziel.

Nirvana is als een ster in ons hart,
Die wij tot ontwikkeling brengen;
En met het ontwikkelen wordt hij stralend;
En zijn straling verteert al het kwaad in het leven,
Totdat er niets over is dan die zuiverheid,
Die het Goddelijke Licht is

Inayat Khan

/door

Licht is de essentie

Als er iets is wat het afgelopen jaar is aangetoond, dan is het de kwetsbaarheid van de mens. Een onzichtbaar virus breekt uit en het onvoorstelbare wordt realiteit.
Nu onze avonturen naar verre oorden voorbij zijn en ons streven naar meer materiële vooruitgang aan het omkeren is naar behoud van onze materiële standaard, beginnen we te beseffen hoe belangrijk gezondheid is.
Wij gaan het echter niet hebben over gezondheid, maar nemen je mee terug naar waar het allemaal begon, of misschien beter gezegd, waarmee het allemaal begint, iedere aardse geboorte opnieuw.

De mens is geen lichaam! De mens is in essentie LICHT.
(Niet alleen de mens, alles op aarde en alles in de kosmos heeft licht als oorsprong.)

Onze leraar Agastya zei wel eens: “Een varken is volmaakter dan een mens.” Dit was niet laatdunkend bedoeld, integendeel, hij lichtte het als volgt toe: “Een varken is volmaakt als varken, hij kan niet een beter varken worden. Zijn soort is volmaakt. De mens echter, heeft nog geen volmaaktheid bereikt als soort. Het grootste deel van zijn capaciteit blijft onbenut. Er zit nog heel veel groeipotentie in de mens.”

Dit inzicht is wereldwijd aan het ontwaken bij de moedige zielen onder ons die stoppen met het kijken naar anderen en ietwat verbijsterd zichzelf observeren en zich afvragen: ik ben geen lichaam, waarom gedraag ik me dan zo? Ik ben geen verlangens, waarom breng ik mijn leven door met het bevredigen daarvan? Ik ben geen mening, waarom dan toch ga ik voortdurend de strijd aan met andere meningen?

Dat is het moment van omkering. De omkering naar BINNEN. Een lichaam wordt geboren en sterft, maar bewustzijn kent geboorte noch dood. HET IS.

Geen mens kan op aarde leven zonder bewustzijn, zonder LICHT. Het is de ondergrond van zijn bestaan, te vergelijken met het doek van de schilder, neem het doek weg en het schilderij kan niet bestaan.

De yoga van Sri Aurobindo is een volgende stap in de evolutie. Allereerst houden wij ons bezig met de omkering naar binnen om te ontdekken dat onze oorsprong LICHT is. Vervolgens identificeren we ons met dit LICHT en we laten het invloed uitoefenen op ons leven. Op een natuurlijke wijze verspreidt het licht zich via onze woorden, onze handelingen, via het licht dat straalt uit onze ogen.

Wij nodigen je van harte uit met ons het pad van de Integrale Yoga te bewandelen!

 

Integrale Yoga Magazine winter 2021 staat helemaal in het teken van LICHT.
Klik hier om te openen.

/door

Siddhi Day

En langzaamaan, veelal zonder me ervan bewust te zijn, is het licht een beetje naar de achtergrond geschoven. Bedolven onder persco’s en besmettingsaantallen, sluiting van het yogacentrum en online lessen met Zoom, verbouwingen en opruimingen, presidentsverkiezingen in Amerika en onthoofdingen in Frankrijk.
Een vreemd besef is dat, dat je eigenlijk alleen maar verlangt naar het Licht, het Licht in jezelf en het Licht in de wereld, en dat wat je dan tegenkomt haar tegendeel is.
Gisterenavond las ik een tekst die me even helemaal met de beide beentjes naar de wondere wereld van Sri Aurobindo en de Moeder bracht. Het was een omschrijving van Nolini Kanta Gupta over een gebeurtenis op 24 november 1926. Nolini Kanta Gupta was een discipel van Sri Aurobindo die, laten we maar zeggen, op de eerste rang zat als getuige van het werk van Sri Aurobindo. Hij beschrijft hoe op die bewuste dag alle sadhaks bij elkaar geroepen werden door de Moeder.
“We gingen zitten voor Sri Aurobindo en de Moeder, die ons aankeken. De hele scene en atmosfeer waren gehuld in een hemels halo. Sri Aurobindo hield zijn linkerhand boven het hoofd van de Moeder en zijn rechterhand werd zegenend naar ons uitgestrekt. Alles was stil en kalm, ernstig en verwachtingsvol. We stonden een voor een op en bogen voor de voeten van Sri Aurobindo en de Moeder. Na een tijdje gingen ze allebei naar binnen.”
Kort na deze dag die Siddhi-dag genoemd zou worden, trok Sri Aurobindo zich terug uit het dagelijkse contact met zijn discipelen en gaf de Moeder de leiding over hun zorg.

Waarom trof het me zo over deze gebeurtenis te lezen?
Wellicht omdat het contrast met mijn eigen huidige leven zo groot is. Volstrekt ondergedompeld in de aardse modder, zo doet het zich aan me voor. En dan maar proberen die vlam in het hart te blijven ervaren en je daar aan vasthouden.
Ik ken Sri Aurobindo van zijn voor mij vaak veel te moeilijke geschriften, van de zeldzame foto’s die er van hem zijn gemaakt en natuurlijk de verhalen die over hem zijn verteld. Ik ken hem van de Savitri Readings en de compacte meditatieve toestand waarin deze me brachten. En soms, op sommige hele donkere momenten, dan hou ik me vast aan de simpele wetenschap dat hij hier was op aarde. Zoals de Moeder prachtig verwoordde na haar eerste ontmoeting met Sri Aurobindo:
“Het doet er weinig toe dat er duizenden wezens zijn die in de grootste onwetendheid zijn ondergedompeld. Hij die we gisteren zagen, is op aarde; zijn aanwezigheid is voldoende om te bewijzen dat er een dag zal komen waarop duisternis zal worden omgezet in licht, en uw rijk  inderdaad op aarde gevestigd zal worden.”

Het lezen van de gebeurtenis op die 24e november in 1926 bracht een soort unheimisch gevoel in me teweeg. Ik besloot verder te lezen in het Avontuur van het bewustzijn, waar ik precies was aangekomen bij het hoofdstuk: De eenheid. Soms, wanneer je iets leest, krijg je een bepaald inzicht, en soms zijn er momenten dat je ook de directe ervaring krijgt. En op dat soort momenten – besef of ervaring – vallen alle puzzelstukjes op z’n plek. In mijn geval had ik nog niet de ervaring, maar wel een diep besef dat aan de ervaring grensde. En dat besef was geen groots inzicht om later met anderen te willen delen, het had niets te maken met verrijking of groei, het was eerder het tegendeel.
Het besef van een onvoorstelbaar niet-weten, ik ervoer een duizelingwekkende onwetendheid tegenover een oneindigheid vol van betekenis. Oneindig klein en volstrekt onbetekenend vind ik mezelf terug. En die ontdekking geeft me vreemd genoeg een onbeschrijflijk gevoel van vrijheid.

Soerya, 15 november 2020

/door

Leegte

Ik gaf eens yogales aan een groep jonge meiden van begin twintig. Zoals dat vaak gaat raakte ik in gesprek over waarom ze yoga wilden gaan doen. Ze vertelden me dat ze een druk leven leidden, intensieve werkdagen hadden en volle sociale agenda’s.  Maar ja, er viel wel eens een afspraak uit en dan ontstond er ruimte, een leegte in de agenda. En wat dan? Series kijken, contact zoeken met mensen die je al een tijdje uit het oog verloren bent, leuke foto’s plaatsen op instagram?
Alles om maar niet te voelen dat je alleen bent.
Dit lijkt misschien een voorbeeld dat alleen betrekking heeft op jongeren, maar ieder van ons krijgt in verschillende levensfases te maken met een gevoel van leegte. Denk aan  het verlies van een dierbare, werk dat wegvalt of kinderen die de deur uit gaan.
Ineens valt er dan een gat, een leegte.

Waarom is leegte – stilte – zo beangstigend? 

Je krijgt het gevoel dat je helemaal alleen bent, verloren en eenzaam. Zeker voor jonge mensen is die leegte vaak een toestand die nieuw is. Wanneer je ouder bent, heb je hier vaker mee te maken gehad, weet je (tenminste als je er iets van hebt geleerd) dat het een tijdelijke crisis is van korte of langere duur. Maar de eerste keren dat je geconfronteerd wordt met je eigen gedachten en gevoelens die in een razend tempo op je afkomen kan dat zo ondraaglijk zijn, dat je reageert met vluchten: invullen, afleiding zoeken, drukte opzoeken, kletsen tot je een ons weegt, noem maar op.
Toen ik deze meiden uitlegde dat je met die leegte, die in het begin voelt als je ergste vijand, in de yoga geleidelijk aan bevriend raakt en zij uiteindelijk een grote hulp wordt op het innerlijk pad, keken ze me met grote ogen aan. Maar iets in hen begreep, omdat de waarheid altijd op een eenvoudige en directe manier gevoeld kan worden.

In yoga neemt stilte – leegte – een hele belangrijke plaats in. Je leert jezelf kennen van binnenuit. Niet door wat anderen over je zeggen, maar door hoe jij jezelf ervaart. Wanneer je begint met mediteren, kun je overspoeld raken door wat je ervaart aan gedachten en emoties. Zie hier het belang van concentratie. Door je te concentreren, bijvoorbeeld op de adem of op je hart, heb je een innerlijk houvast waar de gedachtenstormen omheen kunnen razen, zonder dat je je mee laat sleuren. Wanneer je het vermogen tot concentratie ontwikkeld hebt, kun je aangemoedigd worden stilte te beoefenen.

Er is moed voor nodig om die stilte – leegte – aan te gaan.

Een goede manier om stilte-leegte te beoefenen is door iedere dag vijf of tien minuten de tijd te nemen om helemaal stil te zitten en te kijken naar wat er in je omgaat. Je gedachten te observeren, zonder ze te pakken. Je emoties te ervaren, te zien waar ze vandaan komen en ze laten bestaan, zonder ervan weg te vluchten. Kijk rustig naar alles wat zich aan je voordoet, doorgrond jezelf en leer te begrijpen.
In het begin is vijf à tien minuten lang genoeg, later neem je er vanzelf meer tijd voor; een kwartier, twintig minuten.
Wanneer je dit beoefent ga je ervaren dat er tussen de drukte van onze gedachten, gevoelens, verlangens en sensaties, korte pauzes zijn: momenten van stilte, leegte. Je gaat steeds meer ervaren dat al die gedachten en emoties, energiebewegingen zijn in jouw stilte. Op dat moment begin je vrede te sluiten met de stilte en je leert hem te zoeken. Je bent in staat de bewegingen voorbij te laten gaan en in je eigen stilte uit te komen, in de leegte.

In het begin is leegte de afwezigheid van drukte, afwezigheid van gedachten. Maar naarmate je langer in die leegte kunt zijn, zul je zien dat er zich allerlei subtiele gewaarwordingen aan je voor gaan doen. Ons bewustzijn en daarmee onze gedachten zijn grof aan de oppervlakte, maar in de leegte van jezelf schuilen meer subtiele gewaarwordingen. Die waren er natuurlijk altijd al, alleen door de drukte van je denken en je uiterlijk  gerichte aandacht, kon je ze niet waarnemen.

Wat zich aan je openbaart is verschillend van mens tot mens. Toch omschrijven mensen die de stilte-leegte beoefenen vaak overeenkomstige gewaarwordingen zoals de oplossing voor een probleem die zomaar in je opkomt of  een ingeving over iets waar je mee bezig bent. Maar ook hele andere gewaarwordingen zoals zachtheid en vreugde die niet veroorzaakt worden door omstandigheden aan de buitenkant, maar gewoon opborrelen. Of een liefde die voelbaar is tot in de cellen van je lichaam, of weer anders, het waarnemen van licht. Wij horen geregeld dat mensen tijdens het mediteren ervaren dat in de ruimte het licht aangaat. Maar dit licht is toch echt iets heel anders dan een lamp aandoen. Het is het licht in jezelf, dat straalt in jezelf, vaak in het hoofd of in het hart en dat gaat dan samen met het waarnemen van warmte en liefde.

Wanneer je dit soort ervaringen krijgt, ga je het belang van innerlijke stilte steeds beter begrijpen. Niet dat je zonder denkvermogen door het leven moet gaan, maar je gaat zien dat het leven veel natuurlijker verloopt als je in staat bent om al die bewegingen af en toe, steeds vaker, tot rust te brengen. Het denken is één van de voornaamste sluiers voor de ziel, zegt de yogi. Net als de wolken die voor de zon schuiven, bedekken je gedachten jouw innerlijke zon.

En langzamerhand verandert je bewustzijn. Je gaat dingen anders zien en ervaren. Er gaat een (innerlijke) wereld voor je open, die je alleen maar zelf kunt ervaren. Daarom leggen de yogi’s zo de nadruk op leegte. In de leegte is oneindigheid, in de leegte verschijnt een ander, hoger bewustzijn zonder gedachten, maar vol van inhoud.

Leegte als een overgangsfase

Er zijn vele overgangsfases in de beoefening van yoga en ze kenmerken zich allemaal door een periode van leegte. De oude manier van zijn  werkt niet meer, de nieuwe is aan het ontstaan, maar die ervaar je nog niet. Als je dit honderden malen hebt ervaren ga je het herkennen. En je leert hoe je door zo’n fase heen moet gaan. Mijn ervaring is, dat je in deze periodes ook echt stil en rustig moet blijven. Dat is vaak helemaal niet leuk. Je wordt onzeker, omdat wat je dacht te weten er anders uit komt te zien, of omdat wat je gewend was te doen, niet meer werkt voor jou. Inmiddels weet ik dat er een bewustzijnsverruiming aan het ontstaan is, waardoor dat wat je kent wordt opgenomen in een ruimer bewustzijn, en dus anders door jou wordt ervaren.

Wanneer je de kunst verstaat om stil en rustig te blijven in periodes van eenzaamheid en leegte, dan kun je deze momenten gaan ervaren als een enorme hulp. Je probeert niet langer de leegte slechts alleen maar door te komen, maar je gaat beseffen dat de leegte een voorbode is van iets nieuws. Je bent dan in zo’n periode van eenzaamheid en onzekerheid, vol vertrouwen over dat wat komt. En dat vertrouwen groeit als je dit vaker meemaakt. Vertrouwen is van het hart, stilte is van het hoofd en het hart, maar vooral van het hoofd. Je leert vertrouwen op de leiding in je leven. Jij als mens kunt niet zien waar je heen gaat, maar iets in jou, je hogere zelf, zo zou je dat kunnen noemen, weet dat wel. En ook al is de leegte waar je doorheen gaat donker, dat vertrouwen dat alles in je leven gebeurt om je vooruit te helpen (innerlijk, niet uiterlijk of materieel), helpt je er doorheen.

Misschien komt er een moment waarop je de moed hebt om je leegte, eenzaamheid, verlatenheid en verlorenheid niet op te vullen met afleiding zoeken. Dat je er alleen met jezelf, stilzittend of lopend doorheen kunt gaan. Er gaat een enorm zuiverende werking uit van zo’n periode. Je gaat zien waar je mee bezig bent, want wat hebben we veel zogenaamde houvasten gecreëerd voor onszelf. Wat is het toch belangrijk om aardig gevonden te worden. De vraag is: vind je jezelf ook aardig? Ben je oké  met jezelf? In vrede met het verleden? In vrede met wie je bent geworden? Door dit soort vragen aan te gaan kom je op eigen benen te staan, helemaal alleen. Alles is er nog, de mensen, de telefoon, het werk, maar jij verandert. In de leegte ontdek je je diepste gevoelens en angsten, maar in de leegte ontdek je ook een ander jezelf: lichtend, stralend, vredig, krachtig. Dit is de basiservaring van Yoga.

Lopamudra, oktober 2020

/door

Een toekomst die is begonnen…

Maar dit alles is in de toekomst; het is een toekomst … die is begonnen, maar die enige tijd zal vergen om integraal te worden gerealiseerd. Ondertussen zitten we in een heel bijzondere situatie, heel bijzonder, zonder precedent. We zijn nu getuige van de geboorte van een nieuwe wereld; het is erg jong, erg zwak – niet in essentie maar in zijn uiterlijke vorm – nog niet erkend, zelfs niet gevoeld, ontkend door de meerderheid. Maar het is hier. Het is hier, en het doet zijn best om te groeien, absoluut zeker van het resultaat. Maar de weg ernaartoe is een volledig nieuwe weg die nog nooit eerder is bewandeld – niemand is daarheen gegaan, niemand heeft dat gedaan! Het is een begin, een universeel begin. Het is dus een absoluut onverwacht en onvoorspelbaar avontuur.
Er zijn mensen die van avontuur houden. Hen roep ik op en ik vertel ze dit: “Ik nodig je uit voor het grote avontuur.” 

– De Moeder –

De Moeder, die samen met Sri Aurobindo de basis legde voor de Integrale Yoga, leefde van 1878 – 1973. De nieuwe tijd die door haar werd aangekondigd is de tijd waarin wij nu leven. Wij zijn getuige van deze nieuwe tijd.

Als docent yogafilosofie en innerlijke ontwikkeling heb ik het voorrecht met veel mensen in aanraking te komen. En ik ervaar de nieuwe tijd iedere dag.
Ik ontmoet mensen die prachtige inzichten hebben zonder te weten wat het is. Mensen die yoga toepassen in het leven en zulke vorderingen maken, hun verdriet en onbegrip zien veranderen in begrip, inzicht en vreugde.
De deuren naar ons innerlijk bewustzijn worden geopend.
Hoe? Door het in de praktijk brengen van de stilte van het denken, het beheersen van de emoties en verlangens, het mediteren, het wachten, het oefenen, oefenen en nog eens oefenen openen de deuren.

Sri Aurobindo en De Moeder spraken over de komst van een nieuw bewustzijn en noemden dit het waarheidsbewustzijn.
Als we naar onze tijd kijken, dan zien we dit waarheidsbewustzijn aan het werk. Het werkt als een licht en dit licht laat ons dingen zien. Nieuwe mogelijkheden, ongekende werelden, maar ook de talloze mistanden en grote ongelijkheid die er op aarde nog steeds is. Hierdoor zou het kunnen lijken alsof het op aarde steeds slechter wordt in plaats van beter.
Maar is het niet zo dat je zelf ook, voordat je iets aan of in jezelf kunt veranderen, eerst goed moet zien en ervaren wat er veranderd dient te worden? Je loopt net zo lang tegen dezelfde zg. fouten aan tot je gaat zien, ervaren, beseffen dat je jezelf aan het beperken bent en als je dat eenmaal ziet kun je beginnen er iets aan te veranderen.
Als dat in het klein zo gaat, zal het dan in het groot niet ook zo gaan?
Als dit voor jezelf opgaat, zou het dan ook niet opgaan voor de aarde?

Vaak hoor ik mensen zeggen dat ze door hun grootste moeilijkheden, hun diepste dalen, een ander zichzelf gaan ontdekken. Het lijkt erg cliché, maar voor mijn oren is het elke keer weer mooi als iemand zegt: als ik deze burn-out niet had gekregen had ik hier geen opleiding gevolgd, of: als ik niet zo diep had gezeten had ik geen zoektocht ondernomen die me naar yoga heeft geleid.
Want yoga gaat over de bewuste ontdekking van jezelf.

Het huidige menselijk denkvermogen houdt zich voortdurend bezig met tegenstellingen. Als iets niet goed is, dan is het slecht. Als iets niet eerlijk is dan is het oneerlijk. En deze tegenstellingen zijn volkomen wáár in het menselijk denkvermogen.
Maar wanneer iemand gevoeliger wordt, geestelijker, dan lijken tegenstellingen hun waarheid te verliezen. Zij worden schakeringen van iets, in plaats van harde feiten.
Zelf heb ik vaak mogen ervaren dat iets dat ik heel goed bedoelde helemaal verkeerd uitpakte, het was “bedacht”, het was beredeneerd, het was misschien juist vanuit moreel standpunt gezien, maar ja, een standpunt is een standpunt.
Opvattingen, oordelen, ze lijken steeds meer tekort te schieten. Op ieder moment vanuit het geestelijke bewustzijn  antwoord geven op de situatie van dit moment blijkt veel beter te werken.
We zijn zo gewend te vechten voor ons bestaan, te werken voor resultaat, dat het voor de Westerse mens heel moeilijk lijkt om te beseffen dat Dat waar hij naar zoekt er al volledig is. Dat we eerder mogen ontleren. Dat we mogen zoeken in onszelf in plaats van buiten onszelf. Dat we af en toe iemand ontmoeten die ons aanmoedigt met open ogen de confrontatie aan te gaan en dat we een mooier onszelf mogen ontdekken dan we ooit hadden durven dromen.
Dat we soms iets gewoon nog niet helemaal goed zien, onbewust zijn, of maar gedeeltelijk bewust, in ons oppervlakte bewustzijn leven in plaats van in de diepten van ons wezen en van daaruit het leven aangaan, dat is een onvermijdelijk bijverschijnsel.

Misschien dient ons leven wel voor iets anders dan geld verdienen, verlangens vervullen, reizen, trouwen, kinderen krijgen, werken, en dood gaan. Deze dingen horen natuurlijk bij het leven, maar er is nog iets anders, er is een grotere vervulling, een groter leven, een universeler leven, een vollediger leven; er is meer.

Ook yoga evolueert. Het klinkt logisch, maar in de tijd van Sri Aurobindo waren de klassieke yogavormen zo ongeveer heilig verklaard en werden gezien als een soort absolute waarheid waar niet aan getornd mocht worden. Sri Aurobindo deed dat wel. Allereerst bestudeerde hij ze zorgvuldig. En daarna verenigde hij ze in zijn Integrale Yoga. Een yoga zonder vaste regels, geen dogma’s, maar de vrijheid van ieder mens om zijn eigen yogaweg te gaan.

Daarna deed hij een ontdekking die nog niet eerder gedaan was, hij zag de mogelijkheid om een weg te openen die tot dan toe geblokkeerd was. De weg naar boven, naar het hogere bewustzijn was al vrijgemaakt door de yogi’s van weleer, maar dit hogere bewustzijn meenemen naar het aardse leven om het leven op aarde hierdoor te veranderen, dat is precies van Sri Aurobindo en De Moeder hebben gedaan.
Zij waren de pioniers voor een ‘Life Divine’ op aarde.
Het is een feit dat als iets eenmaal gedaan is door iemand op aarde, de weg gebaand is voor anderen om in hun voetsporen te treden.

We leven nu in de tijd erna.
De weg is gebaand, de veranderingen worden steeds zichtbaarder.
Yoga is voor steeds meer mensen toegankelijk.
Er worden bijzondere zielen geboren.
Systemen en dogma’s worden langzamerhand onderuit gehaald.
Onze mentale wetten, morele wetten, ze lijken niet meer te voldoen.

We leven in een tijd van grote verandering. Ons vermogen om mee te bewegen met deze veranderingen zou wel eens het primaire vermogen kunnen worden van de toekomstige mens. Het vermogen om waarheid te dienen zelfs als het ten koste gaat van eigen voordeel of een vitaal genoegen. Om gelijkheid te erkennen als primair recht en essentiële waarheid en daaruit voortkomend de vrijheid die iedere ziel innerlijk al ervaart ook in het uiterlijke leven te ervaren. En tenslotte om dat uiterlijke leven te veranderen in die schoonheid, die liefde, die vreugde, die kracht, dat bewustzijn, die vrede, die vrijheid, die eeuwigheid, die iedere ziel van nature toebehoort.

Lopamudra

 

/door