Leon van Velden volgt al sinds 2016 opleidingen op de Heemraadssingel. Hij is nu 30 jaar werkzaam in de financiële wereld. Van full-time financieel adviseur schakelde hij terug naar een 4-daagse en vervolgens een 3-daagse werkweek. Hij werd – wat hij zelf nooit had verwacht – yogadocent bij Zensa Yoga in de Lier. En nu staat hij op het punt een carrière-switch te maken tot natuurcoach.
Je zou dus best kunnen zeggen dat hij ervaringsdeskundige is op het gebied van terugschakelen, naar de stilte gaan en van daaruit nieuwe deuren openen naar een toekomst die bij je past.
Ik heb met hem afgesproken op een zomerse dag in de Broekpolder, een natuurgebied in Vlaardingen. Leon had me verteld dat hij natuurcoach is, dus het leek me een goed idee het interview al wandelend te doen. Daar is Leon, korte broek, wandelschoenen aan en zoals altijd blij om je te zien, even een omhelzing en dan gaan we op pad. Het zal een magische wandeling worden.
Waarom ben jij yoga gaan doen?
Ik had het gevoel dat ik iets miste, maar kon niet goed benoemen wat het was. Ik had het gevoel op een rotonde te leven, draaide alsmaar rondjes en kon de juiste afslag niet vinden. Ik zat tegen een burn-out aan. Van mijn werk dacht ik: ‘is dit het nou?’ Ik voelde de drang om een meer maatschappelijke betekenis te hebben.
Een vriend van me vroeg zich af of yoga iets voor ons zou zijn. We kwamen erachter dat er heel veel verschillende soorten yoga waren. We dachten, laten we beginnen met poweryoga, we zijn tenslotte mannen. De yogastudio was in De Lier. We zagen ergens een paar dames naar binnen gaan, dus we dachten: ‘daar moet het zijn’. En daar stond Sandra van Zensa yoga. Zij wist niet dat we kwamen. De poweryoga bleek aan de overkant. “Als het niks is, kom je maar bij ons,” zeiden de dames die bij Sandra in de les zaten.
Die les poweryoga, we hebben heel erg gelachen, maar paste totaal niet bij ons. Bij het weggaan zagen we één van de leerlingen van Sandra wegrijden. Ze draaide het raampje open en vroeg: “En, hoe was het?” Dus de volgende week zaten we bij Sandra op de yogamat. Ik voelde me gelijk thuis. Ik voelde daar rust. Het is lange tijd de enige plek geweest waar ik even alles los kon laten en het idee had dat ik echt mezelf kon zijn. Ik had de afslag gevonden.
Hoe kwam je op het idee om yogadocent te worden ?
Tijdens de lessen van Sandra heb ik een aantal ervaringen gekregen waarbij dingen uit het verleden zich op wonderbaarlijke manier oplosten. Situaties die op dat moment speelden werden ineens heel helder. Dat heeft mij enorm geholpen om me weer goed te voelen, het werkte bevrijdend.
Ik dacht, als het dit voor mij kan doen, dan kunnen anderen hier ook baat bij hebben. Toen is bij mij de inspiratie ontstaan om er meer mee te gaan doen, om de opleiding te gaan volgen.
Ik zag mijzelf nog totaal niet als een docent les gaan geven, hoor. Dat lag ver buiten mijn comfortzone. Maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt. En gedurende het eerste opleidingsjaar is dan toch het vuurtje gaan branden om yogadocent te worden.
In de beginjaren waren de yoga en het dagelijks leven twee gescheiden werelden voor mij.
Het bruggetje over de Heemraadssingel was voor mij altijd heel symbolisch. Dat was zo’n momentje, dan liet ik de wereld achter me en was ik daar waar ik heel graag wilde zijn. Dat was de scheiding.
In de loop van de jaren zijn de yoga en het dagelijkse leven meer in elkaar overgevloeid. Eigenlijk zijn het nu niet meer twee werelden.
Tegenwoordig ga ik nooit meer over het bruggetje. Dat gevoel is er ook niet meer. De yoga heeft mijn hele denken en ook mijn hele leven veranderd.
Als we op het onderwerp coaching komen, blijkt deze stap helemaal niet uit de lucht te komen vallen. Op het terras na afloop van het interview vertelt Leon dat zijn eerste werkgever, die hij beschouwde als een mentor, onlangs is overleden. Oorspronkelijk had Leon zijn toekomst voorzien in de toeristenindustrie, maar de golfoorlog gooide destijds roet in het eten. Bij een plaatselijk verzekeringskantoor vond hij een functie, had het daar zo goed naar zijn zin dat hij in de financiële markt rolde. In de eerste jaren vooral op de veilige achtergrond. Tot na enige tijd zijn mentor geheel onverwachts met het idee van een “buitendienst” functie op bezoek kwam. Leon vond zichzelf hiervoor veel te verlegen, maar heeft de stap toch gezet. Achteraf gezien wel goed ingeschat van zijn mentor. Het werken met mensen, helpen bij financiële issues is al 30 jaar zijn werk. En nu staat hij op het punt een nieuwe stap te zetten: het coachen van mensen “buiten” in de natuur.
Ben jij eigenlijk een natuurmens van huis uit?
In mijn jeugd woonde ik naast een bos. Daar speelde ik, bouwde ik hutten, ik was echt een buitenkind. Maar ik was ook een gevoelig jongetje dat opgroeide in een groot tuinders-gezin. Er moest altijd hard gewerkt worden. Mijn ouders waren van een generatie waar niet werd gepraat dus ruimte voor een gesprek over wat je bezig hield of over je gevoelens was er niet. Dat verlegen jongetje paste zich aan, deed wat er van hem verwacht werd en verdween zelf naar de achtergrond.
Toen ik volwassen werd kwam de liefde voor de natuur op een laag pitje te staan. Ik ben heel lang gefocust geweest op het opbouwen van een carrière, het vormen van het gezin en alle situaties daaromheen. Pas op latere leeftijd is de verwondering over wat er allemaal in de natuur te zien is naar boven gekomen.
Mijn ervaring is dat als je in je denken leeft en je ergens loopt, dat je dan ook niets ziet. Om dingen te zien en je erover te verwonderen moet het ook stil zijn in jezelf.
Dat is het heel lang niet geweest bij mij. Ik leefde eigenlijk van binnen in angst, in scenario’s, wat als dit…, wat als dat…. Altijd maar aan het piekeren…..enorm vermoeiend.
En hoe ervaar jij dan deze tijd? Want in deze tijd zijn er natuurlijk echte problemen aan het ontstaan voor de mensheid.
Ik ben zo veel rustiger geworden in mijn hoofd. Ik maak me veel minder druk om dingen. Door mijn angsten te overwinnen wordt het vertrouwen steeds groter. Dit is een soort rode draad door mijn leven. Ik heb sterk het gevoel dat mijn weg al voor me uitgestippeld is. Het groeiende vertrouwen helpt me om me over te geven aan hoe het leven zich voor mij ontvouwt en vrede te hebben met wat er is en wat er komt. Ik heb geen verwachtingen over hoe mijn leven er verder uit moet gaan zien.
Daarom wil ik deze ervaring ook zo graag met anderen delen. Het merendeel van de mensen leeft vanuit zijn denken. Er is geen ruimte voor gevoel of mensen vinden het eng daarover te praten. Dan lopen mensen dus vast en gaan ze naar een psycholoog. Daar wil ik niks aan afdoen, maar dan kom je wel in een kamertje en daar ga je dan zitten praten, vaak weer vanuit je denken.
Als je buiten loopt praat je makkelijker. Er mogen ook stiltes vallen zonder dat het ongemakkelijk wordt.
De stilte en de rust in de natuur helpen je om meer naar binnen te gaan en maken het laagdrempeliger om je gevoel te uiten. Ik ben ervan overtuigd dat de methode van natuurcoaching mensen helpt om het denken los te laten en meer naar het gevoel te gaan. En vanuit het gevoel het hart te openen. De dingen lossen zich dan op een natuurlijke manier op vanuit het hart en niet vanuit het denken.
Is dat ook het soort mensen dat je wil benaderen? Mensen die ergens zijn vastgelopen in het leven.
Inderdaad, mensen die zijn vastgelopen, niet goed weten wat ze nou eigenlijk willen. Of dat juist wel weten, maar niet weten op welke manier. Of niet verder komen omdat er bepaalde belemmeringen in de weg staan.
Wat ik tijdens de coaching merk is dat mensen vaak het idee hebben dat als hun iets in de weg staat, dat dat dan eerst helemaal opgelost moet worden, voordat ze verder kunnen. Maar dat obstakel, die belemmering, die er vaak zit, hoeft helemaal niet weg. Die mag er gewoon blijven. De uitdaging is dat je je er niet meer door leiden. Als je je angst op je schouder laat zitten, maar je hebt wel de houding: ok, je bent er maar ik laat me niet meer door jou leiden, dan krijgt die angst minder aandacht. Als de focus dan wordt verlegd naar wat je wèl wil en wèl kan, dan wordt die angst vanzelf minder. Door dit met een bepaald ritueel in de natuur te laten bekrachtigen, merk ik dat mensen echt gaan loslaten.
Ik merk dat dit voor mensen vaak een doorbraak is. Het idee dat ze niet meer hoeven te vechten, dat ze ook met die angst toch vooruit kunnen bewegen. Hoe gaaf is dat?
Ik verwonder me ook ieder traject weer over de symboliek in de natuur en hoe deze een hele belangrijke en krachtige bijdrage levert aan het proces.
Wat bedoel je met een symboliek in de natuur?
Ik zal een voorbeeld geven uit mijn opleiding waarbij ik zelf werd gecoacht. De hele methode bestaat uit 5 heldere stappen. De middelste stap gaat over belemmeringen die in de weg staan om hetgeen je verlangt, je doel, te bereiken. Er werd mij gevraagd mijn belemmeringen vorm te geven door middel van iets in de natuur.
We bevonden ons in het bos en ik keek om me heen. Ik zag heel veel bladeren liggen en ik zag een pad. Dit pad stond voor mij symbool voor de weg die al voor mij uitgestippeld is. En dat wat me belemmert dat pad te belopen is dat mijn denken zich er heel vaak mee bemoeit. Ik heb toen over de breedte van het pad een muur gemaakt van bladeren. Bladeren stapelen niet zo makkelijk, dus die muur werd niet zo heel hoog.
Mijn coach vroeg me: “Wat zie ik hier?” Ik vertelde: “Eigenlijk zou die muur veel hoger moeten zijn.” Toen zei mijn coach: “Of is het misschien zo dat die stapel oorspronkelijk veel groter was en dat je misschien al veel verder bent dan je zelf denkt?” Op dat moment besefte ik dat ik vaak veel te streng voor mezelf ben en met mijn denken de dingen veel groter maak dan ze misschien werkelijk zijn. En mag ik niet gewoon al heel erg trots zijn op wat er nu is?
We gaan even zitten op een bankje naast het pad.
Zo kan de natuur, of wat zich in de natuur aandient, ondersteunend zijn voor het duidelijk maken van wat er speelt. Natuurlijk is het belangrijk dat daarbij de juiste vragen worden gesteld. Door het denken en voelen visueel te maken wordt er een extra kracht gegeven aan het verhaal. Het geeft vaak veel meer duidelijkheid. Het voelt bevrijdend om het te uiten, maar om het dan ook nog te zien, dat maakt het krachtiger.
Onze aandacht wordt getrokken door een slak met een huisje die het pad oversteekt. Ik probeer een foto te maken. Net als ik haar wil fotograferen, trekt ze zich terug in haar huisje
Weer een mooi voorbeeld van de symboliek in de natuur. Het vertelt mij dat ik uit mijn schulp mag kruipen en ook dat ik niet altijd zo snel hoef te gaan. Als ik langzaam ga overleef ik het ook wel.
Ik begin mijn coachsessies altijd met wandelen in een heel traag tempo. Voor veel mensen is dat lastig. Het doet je beseffen dat je onbewust de hele dag aan het rennen en vliegen bent. Als ze eraan gewend zijn, is het een verademing. En dan worden ze dingen gewaar om zich heen. Alle zintuigen gaan aan. Ze horen de geluiden, ruiken de geuren … etc.
Je hebt nu een bedrijf opgericht, een coaching bedrijf. Je hebt net een website gelanceerd.
Die website is een heel proces geweest. Ik vond het leuk maar merkte ook heel veel weerstand.
Ik kwam tot het besef dat die weerstand voortkomt uit het feit dat dat kleine gevoelige jongetje van vroeger niet meer op de achtergrond hoeft te blijven, maar zich mag laten zien zoals hij is. Dat voelde als een enorme bevrijding en toen was de weerstand verdwenen.
De ochtend voor het live gaan van mijn website zat ik thuis, even stil in mijn eigen bubbel. Alles passeerde nog even de revue, de hele weg hier naartoe; mijn leven, de ervaringen op de yogaweg en dat dit alles ertoe geleid heeft dat ik nu een soort van opnieuw geboren werd. Ik mag weer zijn wie ik ooit was. Dat voelde zo fantastisch. Ik wist op dat moment dat ik er klaar voor was en dat ik geen dag langer meer wilde wachten.
Het voelt als een afsluiting van al die jaren waarin ik hier naartoe geleefd heb, maar het voelt ook als een nieuw begin. Het gaat nu misschien pas beginnen.
Is je belangstelling gewekt door dit interview? Bezoek dan de website: https://levelyogaencoaching.nl/
Tekst: Soerya