Voor de mensen die een opleiding volgen bij IYN is Ingrid Schuurhof een bekende in de keuken. (Bijna) altijd blij en met een tomeloos enthousiasme houdt ze ervan anderen te verwennen met eigen gebakken cakes en lunchgerechten. En zo ontstond in de loop van de tijd een boek met eenvoudige soepen, salades, bijgerechten en andere lekkernij.

 

Hoe ben je op het idee gekomen om dit boek te gaan schrijven?

De  leerlingen, docenten en andere bezoekers van het centrum vragen ons vaak naar de recepten die we gebruiken voor de heerlijke lunches tijdens opleidingen en workshops.  Daarom ben ik de recepten gaan uitwerken op A4 met leuke plaatjes erbij. Het recept van de soep of salade van die dag hangen we tegenwoordig op de keukendeur. Leerlingen maken daar fotootjes van en zeggen vaak tegen ons: “Hier zou een kookboek van moeten komen!” Zo is het idee om een boek te maken ontstaan.
Het in elkaar knutselen is anderhalf jaar geleden begonnen. Elke keer een gerechtje uitwerken, mooie foto’s of plaatjes erbij zoeken. Toen alles klaar was heb ik het laten zien aan mijn dochter Maaike en Anette, een docent met wie ik regelmatig naar huis fiets. Zij hebben er vanuit een ander “oogpunt” naar gekeken en hun hulp aangeboden om er een echt boek van te maken. De recepten gingen over en weer, lezen, verbeteren, nog mooiere foto’s erbij , en pas als we er alle drie een duim omhoog voor gaven kon er aan het volgende recept gewerkt worden. Eén ding wilde ik mij absoluut eigen houden en dat is de manier van het schrijven.
Je leest dit boek alsof ik het jou vertel. Maar oh wat viel er steeds een hoop te verbeteren. Ik bereikte een punt waarop ik dacht: ik heb hier dus even helemaal geen zin meer in. Maar toen kwam toch de kracht om het weer op te pakken en verder te gaan om er iets heel moois van te maken. Het voorwoord heb ik zeker wel 20 keer opnieuw geschreven…

Wat was je kookervaring toen je hier in de keuken aan het werk ging?

Ik kon lekker koken. Ik kom uit de hotelleriewereld, daar mocht ik vaak een handje helpen in de keuken. Ik had altijd veel vragen aan de koks, was nieuwsgierig. De keuken, koken, producten, het heeft me eigenlijk altijd al geboeid.  Dat zit niet in de familie, dus komen ze graag bij Ing eten. Wanneer we tuinfeesten geven vind ik het altijd heerlijk hier iets moois van te maken, bijvoorbeeld een mooi buffet.  En ja, de zelf gebakken taarten voor bij de koffie/thee konden natuurlijk niet ontbreken. De voorbereiding gaf mij nog het grootste plezier.

Ben je anders gaan koken sinds je in de keuken van het yogacentrum staat?

Voor ik in de keuken van het yogacentrum ging werken was ik al geïnteresseerd in producten en nieuwe recepten. Zo ging ik hier ook aan de slag. Ik kwam elke keer met nieuwe recepten van soepen die ik graag wilde maken. Shahzadi, die op dat moment de keuken runde, maakte de recepten die er in de loop van de jaren waren verzameld. En het heeft veel van haar geduld gevraagd om met mijn enthousiasme voor nieuwe recepten om te gaan. Shahzadi heeft me toen één voor één geleerd de recepten te maken die er al jaren voor zorgen dat deze keuken zo succesvol is bij de leerlingen van het yogacentrum. Pas toen ontdekte ik, je kunt wel elke keer iets anders willen, maar zo wordt hier niet gekookt.
Je houding, het bewust bezig zijn met het bereiden van het voedsel, daar schuilt de kracht in van een lekkere maaltijd. De belangrijkste ingrediënten koop je niet in de supermarkt, maar komen uit jezelf: stilte + liefde + aandacht + tijd + plezier.
Hier op het yogacentrum heb ik leren koken vanuit mijn hart.

Waarom wil je dat mensen jouw boek gaan kopen en gebruiken?

Mijn bedoeling is zeker niet om er rijk van te worden. Rijk ben ik er al van geworden, door dit boek te maken. En ja, ik heb er wel twee achterliggende gedachtes bij.
De eerste is dat ik hoop dat veel mensen dit boek gaan kopen en dat zij net zoveel plezier krijgen in  het maken van deze eenvoudige gerechten als ik. Ik hoor vaak dat mensen die echt niet van koken houden, toch aan de slag gaan met recepten van de yoga, er succes mee hebben bij de gezinsleden en zelfs bij hun visite. En dat is wat ik zo graag wil, dat we het plezier om te koken kunnen doorgeven, zoals dat we hier ook met de Integrale Yoga doen. Vandaar ook de titel: ‘Yoga in de keuken
De tweede reden waarom ik hoop dat mensen het boek gaan kopen is dat er van elk verkocht boek een deel van de opbrengst naar het yogacentrum gaat.

Yoga in de keuken, heb jij die titel zelf bedacht?

(Lacht) Oh dat was ook zo’n dingetje. Ik had een lange lijst gemaakt met titels om uit te kiezen. Toen kwam Maaike bij mij en ik zei tegen haar: “Ik weet het niet. Het is het allemaal niet, ik kom er niet uit”.  Toen zei Maaike: “Het is toch niet zo moeilijk, noem het gewoon Yoga in de keuken.” Ik was verbluft…
Daarna hebben we heel wat heen en weer geschreven en gespard met z’n drieën over de subtitel en kwam Anette  uit op: ‘eenvoudig de weg naar een heerlijke lunch’.

Hoe kunnen mensen dit boek aanschaffen?

Er is nu in een bepaalde oplage gedrukt voor de mensen die mij aan het hart liggen en een aandeel hebben gehad in de totstandkoming van dit boek.
Mensen kunnen dit boek bestellen via een intekenlijst. Zodra er voldoende geïnteresseerden zijn om een grotere oplage te bestellen ontvangt iedereen een betaallink en plaatsen wij de bestelling.
Aanmelden kan nu al op de volgende pagina: https://integraleyoganederland.nl/yoga-in-de-keuken/
En zoals gezegd gaat een deel van de opbrengst naar het yogacentrum en dat komt zeker in deze Coronatijd heel goed van pas. Dus ik hoop dat veel mensen het gaan kopen, niet alleen voor zichzelf, maar ook om anderen cadeau te doen. Het voegt iets moois toe in iedere keuken.

 

Onlangs wandelde ik van Porto naar Santiago de Compostela. Dit wordt ook wel de Portugese Camino genoemd.
Omdat het een bedevaartstocht is, werd ik uitgedaagd om de wandeling in het teken te stellen van iets meer dan ‘lekker eten en drinken’. Ik koos ervoor om de weg op te dragen aan hara en in die geest de route af te leggen.
Per dag schreef ik de gedachten die ik hieraan wijdde op.
Een verslag van Sander Meerdink, Integrale Yogi in Rotterdam

Dag 0 – Aankomst in Portugal

Ze zeggen dat de wandeling naar Santiago de Compostela naast een voettocht ook een zoektocht is naar je ware zelf. Het valt niet mee op zoek te gaan naar iets dat je niet eerder hebt gezien. Boeddhisten zijn er een leven lang mee bezig. Het merendeel blijft onverlicht.  Ik ben benieuwd wat de route mij zal brengen. Niet het eindpunt maar de reis is mijn bestemming, zover ben ik al. Misschien blijft mijn notitieboekje verder blanco. Op clichés zit tenslotte niemand te wachten.

 

Dag 1 – Porto – Arcos (± 29 km) Verveloze deuren sluiten ook. Een straat met keien maakt meer kabaal dan een van asfalt. Een koffie is 65 cent en de geur van bloemen langs de weg is gratis.  Zomaar gedachten. Het worden er steeds minder. Ik adem naar hara terwijl ik wandel. Ik moet continu geeuwen en vraag me af hoe dat komt. Het voelt goed, dus het houdt me niet op een negatieve manier bezig.  Het lijkt alsof ik bezig ben om mijn denkvermogen kwijt te raken. Dat lijkt me niet handig, maar door loslaten van gedachten komt er ruimte voor ander soort kennis. Een weten zonder denken.

 

Dag 2 – Arcos – Barcelos (± 23 km) Wie weinig weet, kan veel leren. De mogelijkheden zijn oneindig. Laat denken het vertrouwen hierin niet schaden. In de luwte van de ratio staat de deur altijd open, tenminste op een kier. Gedachten kunnen een deur sluiten, dogma’s doen haar op slot. Ik heb vandaag minder gegeeuwd dan gisteren. Toch kwam het telkens op momenten van loslaten of aanvaarding. Zonder me er bewust op te focussen – ik wil geen doctrine of zelfvervullende voorspelling creëren – voelt het wel als bevestiging van bovenstaande theorie.

 

Dag 3 – Barcelos – Vitorino dos Piães (± 23 km) We lopen samen en toch alleen. De weg is dezelfde, het uitzicht gelijk. Soms praten we, vaak zijn we stil. Dan zijn we in gesprek met onszelf. Gedachten en gevoelens buitelen over elkaar heen in gevecht om aandacht. Elk krijgt wat hij verdient.  Adem in, adem uit. Links, rechts, links …  Hoewel de reis het doel is, mogen we gerust stilstaan. Onderweg zijn doet wat met ons, dat mag soms best even binnenkomen. Ik geeuw minder vaak. Het voelt nog steeds als bevestiging van loslaten. Bijvoorbeeld, ik hoorde net een vogel. Ik keek maar zag hem niet. Ik dacht: als ik wil en goed kijk, dan zie ik hem. Maar ik zag hem niet. Weer klonk de vogel. Ik dacht: als ik hem moet zien, dan zie ik hem. Ik geeuwde en heb de vogel niet gezien.

 

Dag 4 – Vitorino dos Piães – Ponte de Lima (± 15 km)

Als je niet weet of je het goed doet, kan je het dan fout doen? De weg is je vriend, maar ook vriendschap moet je onderhouden. Daarom loop ik met aandacht. Niet lang na deze gedachte heb ik een hara-ervaring, compleet met tunnelvisie, vierde dimensie en lopen als een machine. Maar het fijnste was de rust in mijn hoofd. Zelfs het besef dat ik in hara liep kon dat niet verstoren.

 

Dag 5 – Ponte de Lima – Pecene (± 26 km)

Je kunt zo opzien tegen regen, dat je vergeet dat je voor hetzelfde geld loopt te zweten in een regenpak. Het is als de keerzijde van de medaille, als kop en munt. Nat of droog, het is weer.  Vandaag loop ik regelmatig in hara. Het is alsof mijn benen vanzelf gaan. Ik vraag me niet langer af of ik het goed doe. Ik doe gewoon. Het voelt vandaag ook niet als een ervaring. Het is gewoon.

 

Dag 6 – Pecene – Valença (± 15 km)

Soms is het alsof de tijd stopt, terwijl het wandelen doorgaat. Pas wanneer ik op mijn horloge kijk, zie ik dat er tijd verstreken is. Vaak is dat meer dan verwacht. Waar was ik al die tijd? Ik was onderweg. Wat was ik aan het denken? Vaak weet ik dat niet meer.  Mijn geest is als een vijver, impressies zijn als steentjes die het oppervlak doen rimpelen. Ik laat het gebeuren om te voorkomen dat de golfjes over de oever klotsen. Zo kan er soms veel tijd verstrijken zonder dat ik er erg in heb.

 

Dag 7 – Valença – O Porriño (± 19 km)

Vandaag voel ik me als een visser aan de oever van mijn eigen vijver. Gedachten zijn er wel, maar op de achtergrond. De vissen bijten niet. Misschien is dat juist de vangst van de dag.

 

Dag 8 – O Porriño – Arcade (± 25 km)

De bestemming komt niet dichterbij door harder te lopen. Tijd en plaats vallen dan alleen op een ander moment samen. Of het daarvan beter wordt? Slechter ook niet, het is geen kritiek. Ik wil aandachtig wandelen. Tijd is ondergeschikt aan afstand. Ik kan dit zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Ik ben enthousiast geworden door de spirituele groei van de afgelopen dagen, maar ik hoef me niet te haasten om verder te ontwikkelen. Dat er weinig meer gedachten in mijn hoofd opkomen dan deze woorden is eigenlijk best fijn. De vijver is vandaag glad als een spiegel.

 

Dag 9 – Arcade – Pontevedra (± 15 km)

Het wereldse einde van de reis nadert nu snel. Het voelt feestelijk en ik wandel zorgeloos. Wat aanvankelijk heel bijzonder leek, voelt nu heel gewoon. Toch kost het weer moeite om te concentreren op mijn ademhaling of om naar hara te gaan. Alsof het alleen bereikbaar is wanneer ik het echt nodig heb. Ik mag nog veel leren.

 

Dag 10 – Pontevedra – Caldas de Reis (± 25 km)

De zorgeloosheid is weg. Geïrriteerd scheenbeenvlies vraagt om aandacht. Nog drie dagen te gaan. Ik twijfel of ik het ga halen. Ergens voelt dat wel fijn. Een noodzaak om naar hara te gaan, maar ook om op mezelf, de kracht in mijzelf en de kracht in het algemeen te vertrouwen.  Aandacht en buikademhaling zijn goed, maar wat ook werkt is een halve liter natuurwijn en een wijnboertje om verliefd op te worden. Hoofd in de lucht, voeten op de grond.

 

Dag 11 – Caldas de Reis – Padrón (± 20 km)

In het stof op de grond zie ik de voetafdrukken van mijn voorgangers. Na mij komen mensen die mijn afdrukken zien. We vormen een oneindige ketting van pelgrims. We lopen samen en toch alleen. Ik voel me vandaag niet de sterkste schakel, maar het gevoel van verbondenheid geeft me kracht om door te gaan.

 

Dag 12 – Padrón – Santiago de Compostela (± 27 km)

Ik arriveer alsof ik nooit vertrokken ben. Mijn reis eindigt hier niet. Er begint ook geen nieuwe. Sinds ik adem ben ik onderweg. Wat ik geleerd heb, is dat ik altijd een plaats heb om thuis te zijn. Voor die plaats hoef ik niet op reis. Die plaats is, zoals ik ben, zolang ik ben.

 

 

 

 

Vrede kun je leren, is de titel van een boekje van Thomas d’Ansembourg en David van Reybrouk. De titel dekt de lading van het boek: Vrede is een vak en kun je leren, net zoals je een taal leert, of wiskunde of motorrijden.

In 1987 werd op instigatie van de dalai lama het Mind & Life Institute opgericht, een internationaal netwerk voor wetenschappelijk onderzoek. Het idee was de oosterse spiritualiteit tot onderzoeksonderwerp van westerse wetenschappen te maken. De dalai lama behoorde daarmee tot de weinige religieuze leiders in de geschiedenis die niet huiverig staan tegenover rationeel wetenschappelijk onderzoek, maar het juist aanmoedigen. Wetenschap en spiritualiteit kunnen elkaar volgens hem alleen maar versterken. Welk effect heeft meditatie op de menselijke geest? Heeft meditatie een fysiologische basis? Kan meditatie ons welzijn en dat van anderen verhogen?

Sindsdien is meditatie niet langer een atypische bezigheid voor ingewijden, maar een onderwerp dat serieus wordt bestudeerd en waar enkele internationaal gerenommeerde onderzoekers zich over buigen.

Laten we bijvoorbeeld eens kijken welk parcours Matthieu Ricard heeft afgelegd. [..] Enkele jaren geleden is hij uitgeroepen tot ‘de gelukkigste persoon ter wereld’: neurowetenschappers hadden hem gevraagd of ze zijn hersenen onder een scanner mochten bestuderen terwijl hij aan het mediteren was. Ze namen meer gammagolven waar dan men tot nu toe in een menselijk brein hadden kunnen zien. De hersengebieden waar zich de positieve emoties bevinden, vertoonden een abnormaal hoge activiteit.

Vervolgens werd wetenschappelijk aangetoond dat bij mensen die regelmatig mediteren, al was het maar een half uur per dag, de structuur en de werking van de hersenen al na enkele weken veranderen, net zoals dat gebeurt bij mensen die een instrument leren bespelen, een taal leren of voortdurend onder stress staan. Onze hersenen blijken even plooibaar als onze spieren.

Matthieu Ricard heeft alle resultaten van recent onderzoek naar meditatie samengebracht en een monumentaal werk: Altruïsme. De kracht van compassie.[…]

De resultaten zijn verbluffend. De afgelopen vijftien jaren hebben wetenschappers onweerlegbaar vastgesteld dat regelmatig mediteren bevorderlijk is voor prosociaal gedrag, altruïsme, welbevinden, mildheid en compassie. Het verbetert de geestelijke gezondheid en vermindert slapeloosheid, angst en piekeren. Het bevordert de concentratie, de veerkracht, de gemoedsrust, het zelfrespect en het mededogen voor de ander en voor zichzelf. Fysieke pijn wordt beter te verdragen en zelfs cellen verouderen trager, waardoor je dus niet alleen gezonder leeft maar ook langer! […]

Tien minuten geconcentreerd ademhalen en leven in het nu. Het zijn geen minuten waarin je van de aardbodem verdwijnt, maar waarin je weer op aarde landt. Innerlijke vrede begint met een doodeenvoudige handeling, slechts de tijd die het kost om je Facebookpagina voor de zoveelste keer te controleren.

teksten uit: Vrede kun je leren.

debezigebij.nl