Moeder worden in coronatijd

Met een zwangerschapstraan over mijn wangen ben ik begin januari met verlof gegaan en heb ik de lessen over laten nemen door drie fantastische yogadocenten. Wat een gek gevoel om iedereen zo te gaan missen al die maanden, want je bent zo verbonden met elkaar. En toen wist ik nog niet dat we elkaar veel langer zouden moeten missen dan mijn zwangerschapsverlof.

Bewust de laatste weken van mijn zwangerschap meemaken was echt een cadeautje.  En wat een geschenk hebben wij op 6 februari mogen ontvangen: onze lieve Bodhi.
Die eerste paar weken konden we rustig opstarten en vooral veel met elkaar knuffelen. Totdat de wereld werd getroffen door de pandemie. Zeker toen Nederland er mee te maken kreeg, voelde ik mij aan alle kanten ‘aangevallen’. Waar was de rust? Ik voelde een hele intense energie in het hartcentrum, een enorme druk, die ik bijna niet kon verdragen met mijn nog half zwangere lijf.
Toen de yogastudio dicht moest, keerde ik naar binnen. Ik had een maand na de bevalling nog niet genoeg kracht en energie om goed op de situatie in te spelen. Ik voelde me verloren op het moment dat ik zo graag had willen genieten van alles. Er zat dus niets anders op dan me te berusten in de situatie en dan helpt het mij om te gaan schrijven. De tekst onderaan schreef ik om mijzelf moed in te spreken.
Het appje van Lopamudra kwam als geroepen: “Kunnen wij iets voor je betekenen Sandra?”
“Euhhh JAAA!!!”
Ze bood mij een plekje aan op vrijdagmiddag om online en live les te geven aan alle leden van Zensa Yoga. En na twee weken stond ik voor de camera yogales te geven aan mijn leden. Zeker 45 mensen tuneden in op die vrijdagmiddag. Ik werd overladen met blijdschap en na de les stroomden er tranen van blijdschap over mijn wangen. Jeetje, wat had ik dat gemist, zeg. Het was zo leuk om iedereen weer te zien, ook al was het op een beeldscherm.

Ik ben dankbaar dat ik zo’n sterk centrum achter me heb staan en voel me enorm gesteund. Ook voor  alle donaties die we hebben mogen ontvangen om door te gaan met wat we vanaf 1 juli weer gaan doen: Yogales geven in de yogastudio. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie giften, wat mooi om zo gesteund te worden!

Ik had de afgelopen tijd het gevoel alsof ik in twee werelden leefde. De eerste wereld van mijn spetter van een zoon, geluk overstroomde mij, gevoel van liefde en geluk, gevoel van bescherming voor hem tegen de gekke wereld waarin hij geboren is. De andere wereld waarin mijn yogastudio de deuren moest sluiten. Het bijzondere is dat ik me totaal geen zorgen heb gemaakt. Stap voor stap doe je wat gedaan moet worden en zo ga je elke keer een stukje vooruit. Totdat het moment komt, dat de deuren weer open mogen en de eerste lessen gegeven mogen worden. Wat zal dat fijn zijn zeg… en dat is nog zachtjes uitgedrukt.

Voelbaar zijn de energiestromingen
om me heen en door me heen.

Is het nou wat IK voel of is het iets van buitenaf?
Voel ik me zo omdat iedereen zich zo voelt?

Steken we elkaar soms aan in de vorm van energie?
Die enorme energieDRUK voelbaar in het hartcentrum.

Ik maak me misschien druk om iets wat wel of niet
komen gaat, maar ik weet het niet.

Ik weet in principe niets.
Het enige wat is, is het NU.

Is dat de uitdaging waar we met elkaar voor staan?
Het leren om steeds meer in het HEDEN te leven?
Een transformatie van het hele menszijn?

Maar hoe ga ik dan NU met deze bizarre situatie om,
hoe hou ik me staande in het midden van deze chaos?

Het midden van MEZELF opzoeken,
iets wat erg moeilijk is in deze tijd, maar juist NU erg belangrijk.

Yoga is de weg tot zelfrealisatie en dat gebeurt niet
zonder slag of stoot,
het vergt discipline, geen achterover leunen.

Dus ik zit stil, doe yoga, mediteer om mijn KERN op
te zoeken, de BRON, de ZIEL, hoe je het ook noemen wilt. 

Ik ga de stilte in en verhoog mijn frequentie,
trek goeie dingen aan en laat de rest buiten me.

Ik ervaar mezelf zoals ik mezelf nog nooit heb ervaren.
Varend in een oceaan van liefde en licht.

Eén met de bron, waar alle liefde zich bevindt,
de plek waar je nooit alleen en eenzaam bent.

Waar je veilig bent, omarmd door het Goddelijke.
Totale afstemming en één met al wat is.

Sandra Koornneef, Zensa Yoga, De Lier
www.zensayoga.nl

 

 

/door

Het avontuur van het bewustzijn

Voorwoord uit het boek: Het avontuur van het bewustzijn door Satprem (geschreven in 1970)

Het tijdperk van avonturen is voorbij. Zelfs als we naar het zevende melkwegstelsel gaan, gaan we daarheen gehelmd en gemechaniseerd, en vinden we onszelf terug zoals we zijn: kinderen, oog in oog met de dood, levenden die niet goed weten hoe ze leven, noch waarom, noch waarheen ze gaan. En op aarde weten we best, dat de tijd van Cortez en Pizarro voorbij is: hetzelfde  Mechaniek sluit ons in, de val klapt dicht. Maar zoals altijd blijkt ook hier, dat onze zwaarste tegenspoed de beste gelegenheid is die ons geboden kan worden, en dat de donkere gang alleen maar een gang is die leidt naar een groter licht. We staan dus met de rug tegen de muur, oog in oog met het laatste gebied dat ons nog rest om te onderzoeken, het laatste avontuur: onszelf.

Er zijn tekenen in overvloed, ze zijn eenvoudig en spreken voor zichzelf. Het belangrijkste verschijnsel van de laatste tien jaar is niet de reis naar de maan, maar de ‘trips’ met de drugs, de grote volksverhuizing naar de bergweiden van de hippies, en de gisting onder de studenten over de hele wereld. En waar zouden we heen moeten gaan? Er is geen ruimte meer op de wemelende stranden, geen ruimte meer op de overvolle wegen, geen ruimte meer in de steeds groeiende termietenheuvels van onze steden. We zullen elders een opening moeten vinden.

Maar er zijn allerlei soorten ‘elders’. Dat van de drugs is onzeker en bezaaid met gevaren, en vooral: het is afhankelijk van een extern hulpmiddel – een ervaring moet te verkrijgen zijn wanneer men dat wil en waar dan ook, midden op de markt zo goed als in de eenzaamheid van onze kamer, anders is het geen ervaring, maar een afwijking of een vorm van slavernij. Dat van de psychoanalyse blijft voor het moment beperkt tot een paar slechtverlichte spelonken, en bovenal ontbreekt het haar aan die hefboom van bewustzijn, die de mens in staat stelt te gaan waar hij wil, als meester en niet als machteloze getuige of ziekelijk slachtoffer. Dat van de religie is beter verlicht, maar ook dat is afhankelijk, van een god of een dogma, en vooral: het sluit ons op in één soort ervaring, want men kan net zo goed, en zelfs beter, de gevangene zijn van gindse werelden dan van de wereld hier. En tenslotte wordt de waarde van de ervaring bepaald door haar vermogen het leven te transformeren, anders worden we geconfronteerd met een bedrieglijke droom of een hallucinatie.

Sri Aurobindo laat ons een dubbele ontdekking doen, die we dringend nodig hebben, als we niet alleen een uitlaatklep zoeken voor de ons verstikkende chaos, maar onze wereld willen transformeren. Want als we hem stap voor stap volgen in zijn ongelofelijk onderzoek – zijn techniek van de innerlijke ruimte, om zo te zeggen – dan worden we geleid naar de grootste ontdekking aller tijden, naar de poort van het Grote Geheim dat de uiterlijke wereld moet veranderen, namelijk dat bewustzijn een vermogen is. Verbijsterd als we zijn door de ‘onontkoombare’ wetenschappelijke omstandigheden waarin we geboren zijn, zou het kunnen lijken of de enige hoop van de mens ligt in een progressieve uitbreiding van zijn machines, die beter zullen zien dan hij, beter zullen horen dan hij, beter zullen rekenen dan hij, beter zullen genezen dan hij – en die tenslotte misschien beter zullen leven dan hij. Het gaat er evenwel om te ontdekken, dat wij het beter kunnen dan onze machines, en dat het enorme Mechaniek dat ons verstikt even snel in puin kan vallen als het is ontstaan, als we alleen maar de ware macht zouden aanraken en in ons eigen hart afdalen als methodische, rigoureuze en lucide onderzoekers.

Dan zullen we misschien ontdekken, dat die prachtige twintigste eeuw van ons zich nog maar in het Stenen Tijdperk van de psychologie bevond, en dat we met al onze wetenschap de ware Wetenschap van het Leven nog niet zijn binnengegaan, noch het meesterschap over de wereld en over onszelf, en dat zich voor ons perspectieven openen van een volmaaktheid, een harmonie en een schoonheid, waarnaast onze grootse ontdekkingen zullen verbleken tot het gepruts van een beginneling.

Satprem,
Pondicherry, 27 januari 1970

/door

Maha Samadhi Agastya

27 november 2019. Vandaag zeven jaar geleden stond de tijd even stil op dit yogacentrum.
Agastya, onze leraar, oprichter en mijn Geliefde verliet zijn aardse lichaam.
Sindsdien was november een beladen maand die maar liever niet op de kalender moest verschijnen.
Maar dit jaar is het niet het verdriet en het gemis dat overheerst. Er is ruimte voor dankbaarheid, voor vreugde, voor moed en kracht, voor vertrouwen in de toekomst.
Dankbaarheid om iemand gekend te hebben die mijn leven en dat van vele anderen in het teken van yoga, van geestelijke ontwikkeling en bewustwording heeft gebracht.
Vreugde om iedere dag daarin te mogen en kunnen leven.
Moed en kracht, om in het leven te staan en te leren moeilijkheden te overstijgen.
Vertrouwen in de toekomst, in de innerlijke leiding, de zekerheid dat dat wat moet komen zal komen.

Met het naderen van deze dag, zijn er geregeld momenten waarop ik even door zijn ogen kijk naar het centrum zoals het vandaag de dag is en me afvraag:
Hoe zou hij vinden dat….
…we de opleidingen naar een hoger niveau hebben gebracht met officiële examens.
Hij zou het hoofdschuddend hebben aangezien, maar oh, wat zou hij trots zijn op het nieuwe lesmateriaal en op het opleidingsteam dat onophoudelijk werkt aan het verbeteren van de opleidingen.
…dat we afgelopen zaterdag in de opleiding een mantrales hadden. Een grote kring met mensen die allemaal meezongen met de Gayatri mantra van Sri Aurobindo. De verbondenheid was groot en de uitwerking op lichaam en geest bijzonder.
En na afloop dacht ik, Agastya zou gezegd hebben: “Een mantrales, asjeblieft doe me een lol, zeg, je kunt net zo goed Coca Cola reciteren.”
Maar oh, wat zou hij trots zijn dat zeven jaar na dato nog steeds zoveel lieve mensen de weg naar het centrum weten te vinden.
En op het pand dat medewerkers en leerlingen zo mooi hebben opgeknapt.
En iedere keer als ik een nieuw Integrale Yoga Magazine in mijn handen heb denk ik: “Agastya zou het gewoonweg niet aangekund hebben, zo mooi als hij dit zou vinden.”

Agastya was een onconventionele leraar, een rebel kun je gerust zeggen.
Misschien zou hij het goed hebben kunnen vinden met die andere rebel: Sri Aurobindo.
“Weg met de gepaste eerbied voor het verleden”, zou Sri Aurobindo schrijven, en daar kon Agastya zich goed in vinden!
Niks geen gebaande wegen volgen. Experimenteren! Hij zou van het begin af aan experimenteren en heeft het heel zijn leven gedaan. Zijn omschrijving van meesterschap was: “als je valt , sta weer op en vervolg je weg zonder van slag te zijn.”

De afgelopen jaren waren soms zwaar. Dikwijls voelde ik me een goudzoeker op zoek naar miniscule stukjes goud in de aardse modder. En ik heb mezelf de kunst eigen moeten maken niet te verdrinken in de modder, maar het goud veilig te stellen!
En afgaande op de talloze zelfoverstijgende ervaringen van de vele mensen die ons centrum bezoeken, durf ik te geloven dat dat gelukt is.
Hiervoor wil ik mijn team heel erg bedanken: de medewerkers van het eerste uur die mij gesteund hebben bij het voortzetten van het werk en zij die de afgelopen zeven jaar op mijn pad zijn verschenen en hun harten hebben opengesteld voor mij, voor de Integrale Yoga en hun diensten hebben aangeboden aan het centrum. Maar ook de leerlingen die hun vertrouwen in ons stellen en regelmatig ons centrum aandoen om lessen bij te wonen. Zonder al deze mensen had het centrum niet kunnen blijven voortbestaan.

Voor alle betrokkenen wil ik graag afsluiten met woorden van Agastya zelf. Af en toe schreef hij een klein stukje dat destijds werd gepubliceerd op onze website als column.

In liefdevolle herinnering aan Agastya, mijn Geliefde,
Lopamudra

 

“Wonderlijk is het dat de enige plek van waaruit je werkelijk zou moeten leven niet ergens anders is, maar hier in ons eigen hart. Altijd aanwezig, rustig en wachtend met een glimlach.
Het is de grootste ontdekking van mijn leven, die vlam van binnen met een warmte en een concrete kracht die neerdalend mij overrompelde en me bracht naar een land hier op aarde, zo mooi.
Het is een land zonder naam met rustige stranden en doordrongen met de grootheid van het Absolute. Daar zijn geen wegen die je moet volgen, je hoeft er alleen maar te zijn.
Een wonderlijk leven waarvan ik weet dat ik voor nooit iets anders had willen leven, dat leven in de eeuwigheid”.

From Agastya with Love

/door

Van Porto naar Santiago de Compostela in Hara

Onlangs wandelde ik van Porto naar Santiago de Compostela. Dit wordt ook wel de Portugese Camino genoemd.
Omdat het een bedevaartstocht is, werd ik uitgedaagd om de wandeling in het teken te stellen van iets meer dan ‘lekker eten en drinken’. Ik koos ervoor om de weg op te dragen aan hara en in die geest de route af te leggen.
Per dag schreef ik de gedachten die ik hieraan wijdde op.
Een verslag van Sander Meerdink, Integrale Yogi in Rotterdam

Dag 0 – Aankomst in Portugal

Ze zeggen dat de wandeling naar Santiago de Compostela naast een voettocht ook een zoektocht is naar je ware zelf. Het valt niet mee op zoek te gaan naar iets dat je niet eerder hebt gezien. Boeddhisten zijn er een leven lang mee bezig. Het merendeel blijft onverlicht.  Ik ben benieuwd wat de route mij zal brengen. Niet het eindpunt maar de reis is mijn bestemming, zover ben ik al. Misschien blijft mijn notitieboekje verder blanco. Op clichés zit tenslotte niemand te wachten.

 

Dag 1 – Porto – Arcos (± 29 km) Verveloze deuren sluiten ook. Een straat met keien maakt meer kabaal dan een van asfalt. Een koffie is 65 cent en de geur van bloemen langs de weg is gratis.  Zomaar gedachten. Het worden er steeds minder. Ik adem naar hara terwijl ik wandel. Ik moet continu geeuwen en vraag me af hoe dat komt. Het voelt goed, dus het houdt me niet op een negatieve manier bezig.  Het lijkt alsof ik bezig ben om mijn denkvermogen kwijt te raken. Dat lijkt me niet handig, maar door loslaten van gedachten komt er ruimte voor ander soort kennis. Een weten zonder denken.

 

Dag 2 – Arcos – Barcelos (± 23 km) Wie weinig weet, kan veel leren. De mogelijkheden zijn oneindig. Laat denken het vertrouwen hierin niet schaden. In de luwte van de ratio staat de deur altijd open, tenminste op een kier. Gedachten kunnen een deur sluiten, dogma’s doen haar op slot. Ik heb vandaag minder gegeeuwd dan gisteren. Toch kwam het telkens op momenten van loslaten of aanvaarding. Zonder me er bewust op te focussen – ik wil geen doctrine of zelfvervullende voorspelling creëren – voelt het wel als bevestiging van bovenstaande theorie.

 

Dag 3 – Barcelos – Vitorino dos Piães (± 23 km) We lopen samen en toch alleen. De weg is dezelfde, het uitzicht gelijk. Soms praten we, vaak zijn we stil. Dan zijn we in gesprek met onszelf. Gedachten en gevoelens buitelen over elkaar heen in gevecht om aandacht. Elk krijgt wat hij verdient.  Adem in, adem uit. Links, rechts, links …  Hoewel de reis het doel is, mogen we gerust stilstaan. Onderweg zijn doet wat met ons, dat mag soms best even binnenkomen. Ik geeuw minder vaak. Het voelt nog steeds als bevestiging van loslaten. Bijvoorbeeld, ik hoorde net een vogel. Ik keek maar zag hem niet. Ik dacht: als ik wil en goed kijk, dan zie ik hem. Maar ik zag hem niet. Weer klonk de vogel. Ik dacht: als ik hem moet zien, dan zie ik hem. Ik geeuwde en heb de vogel niet gezien.

 

Dag 4 – Vitorino dos Piães – Ponte de Lima (± 15 km)

Als je niet weet of je het goed doet, kan je het dan fout doen? De weg is je vriend, maar ook vriendschap moet je onderhouden. Daarom loop ik met aandacht. Niet lang na deze gedachte heb ik een hara-ervaring, compleet met tunnelvisie, vierde dimensie en lopen als een machine. Maar het fijnste was de rust in mijn hoofd. Zelfs het besef dat ik in hara liep kon dat niet verstoren.

 

Dag 5 – Ponte de Lima – Pecene (± 26 km)

Je kunt zo opzien tegen regen, dat je vergeet dat je voor hetzelfde geld loopt te zweten in een regenpak. Het is als de keerzijde van de medaille, als kop en munt. Nat of droog, het is weer.  Vandaag loop ik regelmatig in hara. Het is alsof mijn benen vanzelf gaan. Ik vraag me niet langer af of ik het goed doe. Ik doe gewoon. Het voelt vandaag ook niet als een ervaring. Het is gewoon.

 

Dag 6 – Pecene – Valença (± 15 km)

Soms is het alsof de tijd stopt, terwijl het wandelen doorgaat. Pas wanneer ik op mijn horloge kijk, zie ik dat er tijd verstreken is. Vaak is dat meer dan verwacht. Waar was ik al die tijd? Ik was onderweg. Wat was ik aan het denken? Vaak weet ik dat niet meer.  Mijn geest is als een vijver, impressies zijn als steentjes die het oppervlak doen rimpelen. Ik laat het gebeuren om te voorkomen dat de golfjes over de oever klotsen. Zo kan er soms veel tijd verstrijken zonder dat ik er erg in heb.

 

Dag 7 – Valença – O Porriño (± 19 km)

Vandaag voel ik me als een visser aan de oever van mijn eigen vijver. Gedachten zijn er wel, maar op de achtergrond. De vissen bijten niet. Misschien is dat juist de vangst van de dag.

 

Dag 8 – O Porriño – Arcade (± 25 km)

De bestemming komt niet dichterbij door harder te lopen. Tijd en plaats vallen dan alleen op een ander moment samen. Of het daarvan beter wordt? Slechter ook niet, het is geen kritiek. Ik wil aandachtig wandelen. Tijd is ondergeschikt aan afstand. Ik kan dit zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Ik ben enthousiast geworden door de spirituele groei van de afgelopen dagen, maar ik hoef me niet te haasten om verder te ontwikkelen. Dat er weinig meer gedachten in mijn hoofd opkomen dan deze woorden is eigenlijk best fijn. De vijver is vandaag glad als een spiegel.

 

Dag 9 – Arcade – Pontevedra (± 15 km)

Het wereldse einde van de reis nadert nu snel. Het voelt feestelijk en ik wandel zorgeloos. Wat aanvankelijk heel bijzonder leek, voelt nu heel gewoon. Toch kost het weer moeite om te concentreren op mijn ademhaling of om naar hara te gaan. Alsof het alleen bereikbaar is wanneer ik het echt nodig heb. Ik mag nog veel leren.

 

Dag 10 – Pontevedra – Caldas de Reis (± 25 km)

De zorgeloosheid is weg. Geïrriteerd scheenbeenvlies vraagt om aandacht. Nog drie dagen te gaan. Ik twijfel of ik het ga halen. Ergens voelt dat wel fijn. Een noodzaak om naar hara te gaan, maar ook om op mezelf, de kracht in mijzelf en de kracht in het algemeen te vertrouwen.  Aandacht en buikademhaling zijn goed, maar wat ook werkt is een halve liter natuurwijn en een wijnboertje om verliefd op te worden. Hoofd in de lucht, voeten op de grond.

 

Dag 11 – Caldas de Reis – Padrón (± 20 km)

In het stof op de grond zie ik de voetafdrukken van mijn voorgangers. Na mij komen mensen die mijn afdrukken zien. We vormen een oneindige ketting van pelgrims. We lopen samen en toch alleen. Ik voel me vandaag niet de sterkste schakel, maar het gevoel van verbondenheid geeft me kracht om door te gaan.

 

Dag 12 – Padrón – Santiago de Compostela (± 27 km)

Ik arriveer alsof ik nooit vertrokken ben. Mijn reis eindigt hier niet. Er begint ook geen nieuwe. Sinds ik adem ben ik onderweg. Wat ik geleerd heb, is dat ik altijd een plaats heb om thuis te zijn. Voor die plaats hoef ik niet op reis. Die plaats is, zoals ik ben, zolang ik ben.

 

 

 

 

/door

Het is mooi als je hoofd ja zegt, maar nog mooier als je hart ja zegt

Wat zoek je in een yoga opleiding?

Dit is een belangrijke vraag in je zoektocht door het oerwoud van yoga-opleidingen in Nederland en internationaal.

Wat is yoga? Wat is yoga voor jou?

Ben je op zoek naar een opleiding die je perfecte houdingen leert en, als je dit kunt, ben je dan van mening dat je een goede yogadocent zou zijn?

Wat wil jij ervaren in een yogales?

Zoek je een opleiding die je veel boeken geeft die je kunt bestuderen, waarbij je teksten uit het hoofd leert of kennis stampt?

En als je die kennis dan vervolgens weer in een examen kunt opschrijven of als theorie overdraagt, ben je dan een goede yogadocent?

Wat verwacht jij van yoga filosofie?

Voordat je besluit een yoga opleiding te volgen, zou je jezelf deze vragen kunnen stellen. Het is heel belangrijk dat je een opleiding kiest die bij jou past.
Daarbij hoort het proeven van de sfeer van het opleidingscentrum en kennismaking met de docenten. Want het is mooi als je hoofd ja zegt, maar nog mooier als je hart ja zegt.

Mensen die naar yogales gaan willen meestal in de eerste plaats graag leren ontspannen.
Leren hun gedachten tot rust te brengen.
Leren hun emoties beter te begrijpen, te  hanteren en ze tot rust te brengen.
Leren wat meditatie is en innerlijke vrede.
Voordat je mensen dit in een yogales kunt leren, zul je eerst zelf de nodige stappen moeten zetten. Leren je lichaam en adem tot op zekere hoogte te beheersen door hatha yoga, je gevoelens en gedachten leren kennen en  beheersen door yogafilosofie en meditatie. Jezelf ontdoen van gedachtenpatronen en zelfkritiek en leren anders met emoties om te gaan.
Innerlijke stilte gaan ervaren, vrede, rust, vertrouwen in jezelf.
Wat is dat eigenlijk, jezelf?

Dit avontuur van het ontdekken van de complexiteit van mens-zijn is het avontuur van Integrale Yoga. Sri Aurobindo die deze Integrale Yoga heeft ervaren, beschreven en geleefd vertelt dat ons menszijn een groter mysterie is dan we ooit hadden vermoed.
Ik kan dit alleen maar beamen.
Deze yoga gaat niet alleen over het ontdekken van de innerlijke stilte en vrede, maar leert ons ook van hieruit het leven aan te gaan. Onze kijk op het leven zal veranderen, van binnenuit. Het leven zelf kan veranderen, in ieder geval voor onszelf, ook dit hoort bij deze Integrale Yoga.

In de vele jaren dat ik heb mogen werken met mensen die yogadocent willen worden of onze opleidingen voor de eigen ervaring volgen, heb ik van dichtbij mogen zien wat er kan gebeuren. Men deelt de ervaringen van het loskomen uit de gedachtenfabriek, het rustiger worden van emoties. Men deelt ook de strijd, het niet begrijpen, het zoeken, de mooie en de moeilijke momenten. Aanmoediging, uitleg en groepsgesprekken zijn dan heel belangrijk.
Er worden innerlijke ervaringen gedeeld van vrede, van liefde, van inzicht en ontwakende intuïtie en nog veel meer om op te noemen.

Als yogadocent kun je alleen overdragen wat je jezelf hebt eigen gemaakt, wat je zelf hebt ervaren en begrepen, dat geldt ook voor mij en het team docenten. Wij bestuderen en beoefenen Integrale Yoga ieder voor zich en met elkaar in de mate en op de manier die weer bij ieder van ons past. Iedereen gaat zijn eigen weg maar wij gaan deze weg ook met elkaar en deze ontwikkeling gaat het hele leven door.

Bij één van de laatste afsluitingen van een opleiding kregen we onderstaande tekst in een mooie lijst aangeboden. Het spreekt voor zich.

Ben je klaar om Integrale Yoga te gaan ontdekken en ervaren?

Welkom bij Integrale Yoga Nederland.

Lopamudra

Wonderlijk! Er bestaat kennis in deze wereld die helder en nauwkeurig uitlegt,
hoe wij en de werkelijkheid in elkaar zitten.
Wonderlijk! Er zijn leraren die deze kennis doorgeven,
en ieder van ons heeft het vermogen die te ontvangen.
Het toepassen ervan beëindigt ons lijden, brengt helderheid en onvoorwaardelijke liefde.
Wat een wonderlijke vreugdevolle werkelijkheid!
Hulde aan de leraren van deze oorspronkelijke wijsheid.

Jan Geurtz (aan ons gegeven door een leerling)

 

/door